Verslag Everglades

"Volgens mij is die man blind" zeg ik bezorgt tegen mijn broer. Ik observeer de oude man. Hij staat wat wankelend op zijn benen en houdt zich met een hand vast aan de auto. Hij heeft een grijze, warrige baard en vieze kleren aan. Hij kijkt met glazige ogen langs me heen. "Nee joh, hij rijdt toch auto. Hij is niet blind." Krijg ik als antwoord terug. De oude man heeft ons net een lift aangeboden naar Flamingo, 70 km verderop. Het begint al te schemeren en ons plan was om daar vandaag nog aan te komen. Gisteravond zijn we in Miami gelandt en vandaag met het openbaar vervoer tot in Florida City gekomen. Er is geen transport naar Flamingo, het zuidelijkste plaatsje in de Everglades. Het hele eind lopen is onmogelijk, veel te ver. "Hm, zullen we dan maar meegaan?" zeg ik wat twijfelend. "Ja, we moeten wel." We proppen onze bagage in het bestelbusje. Mike gaat achterin zitten en ik voor. Na 10 minuten is het de oude man eindelijk gelukt om achter het stuur te klimmen. "Weet je zeker dat dit oke is?" vraag ik nog eens. Er hangt een vreselijke lucht in de auto en het is er ook erg smerig. De man, Gordon, woont in dit busje. Hij steunt lange afstand wandelaars. Op het moment volgt hij een groep die het Florida Trail lopen. Hij zag ons ook aan voor hikers en voelde zich geroepen ons te helpen.

Na een nachtje op de basic maar mooie camping in Flamingo, nemen we afscheid van Gordon. We geven hem nog een donatie want dat is waarvan hij leeft. Wij gaan een 5-daagse kanotocht maken door de Everglades. Met de Ranger hebben we vanmorgen de route besproken en de kampeerplekjes gereserveerd. Omdat er een flinke wind op komst is, had hij liever dat we een andere route zouden kiezen. Zeker omdat we ook nog eens niet de juiste kano-uitrusting hebben. Toch had hij er wel vertrouwen in "because we look strong en fit". We krijgen een plattegrond, de weersvoorspellingen en een lijst met de tij-keringen mee.
Even later zitten we in de kano. Al onze bagage, eten voor 8 dagen en 40 liter drinkwater in het midden van de kano. Mike voor, ik achter. We hebben al enige ervaring opgedaan in 2007 in Finland. Dus we gaan meteen goed van start. Nog geen half uur later lopen we vast. Het is eb geworden. Er is geen beweging meer in de kano te krijgen. Mike stapt uit en zakt meteen tot zijn knieen in de bagger. Hij duwt de kano vooruit terwijl ik met de peddel de kano omhoog duw. Het kost ons bijna een uur om weer in het diepere water te geraken. Dit is dus iets om in het vervolg rekening mee te houden.

We kanoen op open zee, vlak langs de kust. De golf van Mexico. De zee is vlak want er staat weinig wind. We zien pelikanen die vlak boven het water zweven. We zien dolfijnen en grote gekleurde vissen. Erg apart. Aan het eind van de dag bereiken we East Cape, onze eerste kampeerplekje. Op een klein strandje zetten we de tent op. Zodra de zon onder is, worden we de tent ingejaagd door kleine, bijtende vliegjes. 'You no see' worden ze hier genoemd. De muggen zijn niet eens zo erg. Toch moeten we nog een maaltje koken. Ik heb een vliegennetje over mijn hoofd getrokken, lange mouwen en lange broek aan, me ingespoten met antimuggenspul, maar dit alles helpt niet.
Ook ’s morgens maken de vliegjes het ondraaglijk voor ons. Snel eten we wat, breken de tent op en gaan snel de kano in, de zee op. Hier hebben we gelukkig geen last van die pokke beestjes. Ik merk dat mijn onderrug vol zit met rode bultjes. Hier heb ik nog dagen jeuk aan.

Ook vandaag varen we langs de kust. Het zonnetje schijnt en het is behoorlijk warm. We peddelen rustig door. Er is hier een geweldige verscheidenheid aan vogels. Geen wonder want in de mangroves leven volop insecten en krabbetje wat weer voedsel voor de vogels is. In het zoute water leven krokodillen. Helaas komt het sporradisch voor dat je er een zult zien. Ze zijn vrij schuw. Alligators leven juist weer in zoet water. Deze zullen we later nog tegenkomen.
Northwest Cape is onze tweede overnachtingsplek. Ook weer zo'n mooi strandje. De ranger waarschuwde ons voor wasbeerdjes. "Ze zullen je geen nachtrust gunnen want 'snachts proberen ze je eten te stelen." We hebben echter geen last gehad van deze rovers. Natuurlijk wel weer van die sandfly's.
Via Little Shark River verlaten we de open zee en gaan de Everglades in. We zien nog meer vogels. Vooral ibissen die opvliegen wanneer ze ons in de gaten krijgen. Geweldig mooi om zo'n zwerm witte vogels te zien. We varen vlak langs de mangroves en tusssen de wortels zitten vele krabbetjes en spinnetjes. Er hangt wel een vreselijke geur. Bagger! Vanaf nu zullen we niet meer aan land kunnen. Er is geen land, enkelt mangroves en daar kan je niet op lopen. Deze bomen groeien in het water. Er zijn vele eilandjes ontstaan door de groepjes bomen. Bij eb komen de wortels boven het water uit. We overnachten op een chicky. Dit is een houten steiger midden op het water. Er staat een wc maar verder is er niks. Heel apart om hier de nacht door te brengen. 'sNachts is het pikdonker. In het water onder je hoor je af en toe gespartel van een vis. Wat ons meteen opvalt is dat er geen sandfly's en muggen zijn.

De volgende dag is een rustige dag. We hoeven niet zo'n groot stuk te kanoen en laten ons vooral meedrijven door de wind. Ik probeer de kano vlak langs de mangroves te sturen zodat we goed kunnen zien wat er allemaal tussen leeft. Regelmatig zien we dolfijnen die zelfs onder onze kano doorzwemmen. We hebben trouwens slechts 2 andere kanoers gezien. Verder zien we af en toe een vissersbootje. Het is dus heerlijk rustig.

De laatste kanodag is het heftigst. We verlaten South Joe River Chickey. Er staat een flinke wind. We zullen straks een oversteek moeten maken over een groot, open water; White Water Bay. Het eerste stuk kunnen we nog in de luwte van een eiland varen maar zodra het eiland ophoudt, krijgen we te maken met flinke golven en wind. De kano beukt recht op de golven in. Flink peddelen en niet teveel uit de richting raken. We krijgen er wel erg veel lol in. Af en toe slaat een golf de kano in, maar dat mag de pret niet drukken. Wanneer we Tarpon Creek bereiken, wordt het water kalmer. He, mijn schouders begonnen al aardig vermoeid te raken van het peddelen. Coot Bay is een groot meer. Via een heel smal stroompje komen we in Mud Bay; een heel ondiep meertje met heel dikke mud. Oef, die stank is niet te harden. Ik denk dat er heel vreemde vissen in die dikke bagger leven. We zien en horen ook overal gespartel om ons heen.
Via het Buttonwood Canal komen we weer aan in Flamingo. Het laatste stuk zetten we nog even een spurt in. Op de steiger staan al mensen van de kanoverhuur te wachten. "VonderHoven?" "Yes, that's us". "Ah, thank god. You are back. We where woried.about you. How was your trip?" It was wonderfull!"

De dagen daarna trekken we rond in het National Park. Het Coastal Prairi Trail is helaas nog steeds onbegaanbaar vanwege de verwoestingen van Catherina in 2005. Toch gaan we het proberen maar na een kilometer of 6 moeten we het opgeven. Er is geen doorkomen aan. We maken verschillende wandeltochten vanaf Long Pine Key campground. O.a. naar het Royal Palm Visitor Center waar we op het Anhinga Trail vele alligators en vogels te zien krijgen. Ook lopen we nog een stuk van het Old Ingraham Trail. De mensen vinden het trouwens verbazingwekkend dat we zonder auto zijn. Een vrouw, die regelmatig hier komt, verteld dat ze hier nog nooit iemand zonder auto heeft ontmoet. Liften is verboden in het National Park. Toch hebben we zonder enige moeite een paar keer een lift gehad. Mensen stoppen gewoon als ze 2 backpackers zien lopen en bieden spontaan een lift aan. Ook op de campground waar we nu staan. Morgenochtend willen we naar Florida City en de buren willen ons graag brengen.

De laatste 3 dagen huren we een auto. We hebben niks gereserveerd en de enige auto die ze hebben staan is een grote Chevrolet Collorado. Wel stoer zo'n bak. We rijden over de Tamiami Trail naar Everglades City. Onderweg stoppen we bij Shark Valley waar we een fiets huren en een rondritje maken . Op het pad liggen veel alligators. Als je netjes afstand houd, kan er niks gebeuren. Die beesten bewegen niet eens. Wel heb ik van de ranger gehoord dat ze razendsnel kunnen zijn. Ze kunnen een snelheid van 30 km/uur halen dus in tijd van 1 seconde grijpen ze je. Dus als ze je willen pakken, pakken ze je ook.

We zijn ook nog naar Key West gereden. een lange rit over Highway 1. De Keys is een reeks van eilanden langs de oostkust die verbonden zijn met bruggen. De uitzichten zijn dan ook geweldig. we hebben nog een boottocht gemaakt met een Glassbottum boat naar het rif. Hier ligt nl het drie na grootste rif van de wereld. De onderwaterwereld is echt heel kleurrijk. Vele verschillende gekleurde vissen en koralen. Ook zagen we een grote pijlstaartrog op de bodem van de zee liggen. Zo'n vis die Steve Erwin gestoken had. Het zuidelijkste puntje van de Keys, Key West is een touristisch stadje. Hier meren ook die grote cruiseschepen aan. Het stadje staat echt in contrast met wat de afgelopen twee weken hebben gezien.

We verblijven nog een middag in Miami en nemen een kijkje op Miami Beach. Na een goede nachtrust in een mooi hotel, vertrekken we 'smorgens weer met de bus naar het vliegveld. De vakantie zit er weer op. Een unieke en mooie belevenis.