Bergwandelen in Georgië

19 September 2019
Ik vlieg samen met mijn buurman Rien naar Koetaisi voor een korte vakantie in Georgië . We vliegen Wizz Air vanaf Eindhoven, een ticket voor net €100,- retour.
Half 3 weg met 11,5 kg bagage, Rien 2 kilo minder. Om 18.30 uur op tijd vertrokken en om 22.30 uur geland. Het is echter in Georgië 2 uur later, dus aankomst is na middernacht.

Het weerbericht was een paar dagen geleden nog beroerd voor het weekeinde, maar verbetert geleidelijk. Alleen zaterdag nog sneeuw en regen. Wel koud, Adishi nachts -12!. Op het vliegveld verloopt alles vlot. Er is nog volop actie, ondanks het late uur. Een Beeline simkaart met 4 gigabyte is direct verkrijgbaar voor 9 euro, behulpzaam geïnstalleerd en al. We pinnen allebei 600 Lari, ongeveer 200 euro. Er is een vlotte transfer per bus naar de stad voor 5 Lari, circa 24 kilometer.

[Klik foto voor de volgende foto]

Onze vlucht met Wizz Air van Eindhoven naar Koetaisi

Aankomst Koetaisi / ჩამოსვლა ქუთაისი

Midden in de nacht arriveren wij in onze Airbnb en worden hartelijk met wijn verwelkomd. Een kleine oase in een morsige omgeving. Ze wonen zelf in het centrum. Aangename temperatuur. De tekst boven is de vertaling naar Georgisch in Georgisch alfabet (Aankomst Koetaisi / ჩამოსვლა ქუთაისი)

1

Vertrek vanaf het busstation van Koetaisi naar Mestia

2

In Georgië spreken ze Georgisch en zoals op dit bord bij de markt te lezen is heeft deze taal een zeer bijzonder alfabet Na een korte nacht van 4 uur gaat om 7 uur het alarm van onze telefoons. Om half 8 zijn de gast mensen er alweer voor het afscheid. De bus naar Mestia (250 km) kost 25 Lari, 8 euro. De weg is best goed, wel koeien op de weg waar de bus met 100 langs scheurt. Mooie vergezichten de bergen in. Grappig dat in Georgië Sandra Roelofs helemaal top is. De Johan Cruijff van Georgië. Mooi land, gastvrij.

3

Mestia

In Mestia is het een drukte van belang met wandelaars en rugzaktoeristen. Drukker dan gedacht. Het dorp is met diverse restaurantjes ingesteld op bezoekers. Ons onderkomen is op de heuvel, kijkend naar een Svan wachttoren. Dat zijn torens uit de Middeleeuwen. De oudste uit 8e eeuw na Christus, de jongste uit de 18e eeuw. Verdedigingswerken tegen de boze buitenwereld. Allemaal zo'n 25 meter hoog en 5x5 meter oppervlakte.

4

's Middags gegeten op het centrale plein van Mestia We eten een hapje. Het duurt zolang met dat eten van Mike dat we verder niet veel meer doen. Het is nog mooi weer, met donkere wolken. Het is nu een steil weggetje terug en Mike is boven verassend buiten adem. Even acclimatiseren.

5

Guesthouse Nana in Mestia Er is enige verwarring over de kamer met 2 persoonsbed. Als Ana arriveert is het zo geregeld. We eten een hapje.

6

Dag 1 van Mestia naar Zhabeshi

21 september 2019
Wij lopen komende 4 dagen het populairste wandelpad van Georgië wat is gelegen in de bergen tussen Mestia en Ushguli, een afstand van 57 km.
Het regent zoals verwacht. Ontbijt met enige toelichting van Ana. De toren vlakbij was vroeger in de familie, maar is generaties geleden vergeven na een ernstige misstap. Ana is prohibition officer, reclassering of zo. Ze hebben een veestapel.
De weg naar Zhabeshi is nat. Geen uitzicht, breed pad. Veel dorpjes. We belanden in een huiselijke situatie voor koffie. De kachel brandt maar de gevel is nauwelijks dicht. Het is of de tijd stilstaat. Oma en peuters in stilstand. Mike scoort met Pools. In dit gehucht 6 families. Huizen in verval. Heel karig allemaal. Het gaat goed met samen op lopen.
In guesthouse Tanano Dodo in Zhabeshi worden we hartelijk in de met kachelhout verwarmde keuken ontvangen met thee en hete cake net uit de oven. Dit is hun zomerhuis, eind van de maand is het einde seizoen. Ze hebben ook een huis in Tbilisi. Dodo spreekt goed Engels. Ze was lerares. Ze wil maar dat we blijven zitten. Leuk om de bedrijvigheid te zien. Dan bekijken we de 800 jaar oude toren waar een aanval van de Mongolen is afgeslagen. Mike is later in de middag verder gelopen om een kampeerplek voor de tent te zoeken

Eerste kilometers van de wandeling, vertrek vanuit Mestia waar veel torens staan

7

Dit huisje gepasseerd en koffie gedronken bij de familie binnen

8

Lekker warm even bij de houtkachel tijdens de natte wandeling

8.1

Bij het gezin in huis

8.2

We passeren regelmatig kleine riviertjes

11

Aangekomen in guesthouse Tanano Dodo in Zhabeshi worden we hartelijk in de met kachelhout verwarmde keuken ontvangen met thee en hete cake

12

Pilsje dag eerder op het plein in Mestia Toren van guesthouse Tanano Dodo in Zhabeshi

13/14

Guesthouse Tanano Dodo in Zhabeshi

15/16

Mike loopt aan het eind van de middag verder in de regen om een mooi kampeerplekje voorbij het dorp in de bergen op te zoeken

17

En gevonden... Na het opzetten van de tent begint het al snel te sneeuwen en zakt de temperatuur onder 0

18

Dag 2 van Zhabeshi naar Adishi

22 september 2019
Mike stuurt een machtige ochtendfoto met rijp naar Rien die lekker warm in het guesthouse verblijft en gaat over de tong. Deze locatie is geliefd onder Israëli. Opvallend hoe totaal anders deze jongeren zijn. Niet neerbuigend maar behulpzaam. Met afruimen bijvoorbeeld. Het meeste contact zoeken Or en haar vriend Omri.
Het is prachtig weer. Op het pad rijst een geweldig misverstand tussen Rien en Mike. Hij is al veel verder dan Rien dacht. Uiteindelijk vinden we elkaar. Inmiddels is er sneeuw, verse sneeuw. Na een verkeerde afslag gaan we door de maagdelijke sneeuw dan maar dwars omhoog naar het goede pad. Dat is wel even ploegen. Dit is de hoge route, tot 2.750 meter. In de felle zon is het warm. Het is een fabelachtige tocht langs deze hoge route die volop in de sneeuw ligt en prachtig zicht biedt op de bergen rondom. En dan glibberen omlaag. Mike vindt net voor Adishi een mooie kampeerplek. Adishi bestaat uit vele torens en veel moddervette poep in de onverharde straatjes. Gunter guesthouse is erg Nepalees. Heel het dorp trouwens. Een deel van het dorp staat op instorten

Het is een geweldig wakker worden wanneer blijkt dat het na een koude nacht een prachtige zonnige dag wordt. Mike begint de dag met een kopje thee klaargemaakt op de houtbrander

19

's Morgens is het genieten van de prachtige omgeving en is het wachten tot Rien op het wandelpad zal passeren

20

Er komen groepen wandelaars voorbij, waar het gister nog zo rustig was op het wandelpad...

21

Etenstijd!

22

Mike vind deze 2e avond alweer een geweldig mooie kampeerplek. Nog even lekker in de zon zitten voordat de koude nacht valt

26

Dag 3 van Adishi naar Lalkhori

23 september 2019
Half 8 komt Mike al aan in het guesthouse voor het ontbijt. Mike maakt eindelijk kennis. Hij heeft onder de gasten in het guesthouse ongezien zijn reputatie gevestigd als bikkel eerste klas. “Ach het was maar min 5, ik had het zelfs te warm”. Nu is het pas echt druk op het wandelpad. Prachtige dag. Vandaag eerst een stuk langs de rivier. Ook onderweg weten ze van Mike de kampeerder. Mike krijgt door dat er veel rond gekletst is en dat hij ontzag geniet. Dan oversteken. Dat valt erg mee. Er staan 4 paarden klaar. Maar zelfs mijn meegenomen stok is ballast. Wat een onzin, het is zo ondiep dat je zo naar de overkant loopt. Daarna goed steil omhoog van de 2.200 meter in Adishi naar 2.750. Hoger is er weer sneeuw. En een prachtige gletsjer, terugblik op de vallei met Adishi en boven een fenomenale toppenparade. Daar achter de gletsjer is Rusland. En is dat niet de hoogste berg van Europa, daar in Rusland? De Elbroes, 5.642 meter? Met 2 toppen. nee blijkt later. Omlaag is het zonder sneeuw een makkie. Na het zoveelste afscheid zitten we toch weer aan een tafeltje met Or en haar vriend en Kira ui Australië met haar Chinese vriend. Zij willen met een auto naar Mestia. Dat lukt ook nog. En om half 6, laat, gaan we door. Mike vindt een mooi kampeerplekje en Rien is kort voor 19.00 in het Gunter guesthouse.

Vroeg in de ochtend ben ik op pad om op tijd voor het ontbijt in het Gunter guesthouse waar Rien verblijft aan te komen

28

Uitzicht over het dal vanaf Gunter guesthouse

31

Toren in Adishi Ontbijt in Gunter guesthouse

32/33

Prachtige uitzichten boven aangekomen. We kijken uit op de hoogste bergen van Europa

43

Mike en Rien

44

Bijna aangekomen in Lakhori passeren we een restaurantje waar we even kunnen eten

46

De soep smaakt geweldig

47

Wegwijzers Het terras van het restaurantje

48/49

Dag 4 van Lalkhori naar Ushguli

24 september 2019
Mike is weer bijtijds aangekomen bij het guesthouse voor het ontbijt.
We lopen in weer een lekker zonnetje maar niet te heet. Dan een stuk het hoge pad. Niet te versmaden uitzichten al moet je weer even omhoog. Daar komt Ushguli dan in zicht. Het bestaat uit 4 nederzettingen. De eerste is echt erg in verval. Het is deels bewoonde ruïne. Zo jammer. En dan staan er detonerende bouwsels tussen. In Ushguli, op circa 2.200 meter hoogte, wonen 200 mensen permanent. In de winter is het dorp vaak onbereikbaar over de weg. Er ligt 6 maanden per jaar sneeuw. Het gebied is Unesco werelderfgoed.
Nizharadze’s tower is niet echt een guesthouse in een toren. Al zoekende naar de locatie worden we echt getreiterd door 2 kindertjes. Ze trekken, stompen en gooien. De guesthouse is wel leuk. We verkennen de boel. Direct lopen we aan tegen een museum, dat in een toren gevestigd is. Al snel zien we allerlei medelopers weerom. Op het terras horen we dat de persoon die onwel werd kiespijn had. Hij behoort tot een georganiseerde groep Nederlanders, met een gids en een reisleider. Een huiskamertandarts in Mestia (!!) bracht uitkomst. Rien loopt zonder Mike nog een rondje naar de slechtste kern. Ook hier weer mensen vergezeld van een gids. Mike doet een biertje. En na terugkomst kan ik de familietoren van binnen beklimmen. De hoogste van allemaal. Die is uit de 12e eeuw. Hun huis stond er vroeger bij. De toren was altijd in de familie. Sterker nog, ze hebben ook de toren aan de andere kant, met een slecht dak. De ouders van Salome en tantes wonen hier permanent. Ze hebben ook een veestapel. Salome vertrekt over enkele weken voor de winter naar Tbilisi. Om 19 uur is er overheerlijk avondeten. Met rode wijn. Geserveerd door Salome. We zijn de enige gasten.

Begin van de 4e wandeldag

50

De route gaat toch nog even flink omhoog wanneer je het officiële pad volgt. Sommige mensen kiezen ervoor om over de weg verder te lopen naar Ushguli maar dat doen wij niet

51

Tijdens de pauze trekken bijzondere wolkenluchten voorbij

52

Stier

54

De laatste kilometers gaan alsnog over de weg maar is toch enorm mooi om te lopen

55

Eindelijk, na 57 km arriveren we in Ushguli Even de weg vragen aan een paar kinderen, hadden we maar niet hun aandacht gevraagd

56/57

Het vee en vooral de varkens struinen hier in de dorpen gewoon door de straatjes en hebben de vrijheid om te gaan waar ze willen

58

Ushguli

Ushguli, ons gastenverblijf zal direct naast de hoogste toren zijn welke te zien is op de foto midden rechts

59

Wegaanwijzing in Ushguli

60

Uitzicht aan achterzijde van ons gastenverblijf

61

Straatje uitkomend bij ons gastenverblijf biertje gedronken op het terras vooraan in het dorpje bij 1 van de totaal 2 winkeltjes

62/63

Ushguli Smeltwater drinken aan de gletsjer

70/71

Te paard van Ushguli naar de Shkhara glacier

25 september
Het 8 uur ontbijt is ook uitgebreid. Nu is het wel koud. Nu kunnen we de kachel inspecteren. Ingenieus. De diverse opties voor de dag leiden tot: per paard naar de gletsjer. Idee van Mike. Mike is goed verkouden en Rien is 3X achter elkaar naar de wc. In Georgië komt het leven traag op gang. Waar zijn de paarden? Eerst zien we een paardenman alleen met gids. Op de brug worden 2 paardjes geregeld, zonder gids, voor 50 Lari pp. Vooraf heb ik Mike, die nog nooit op een paard heeft gezeten, naar beste weten ingelicht. Al bij de eerste afslag gaat zijn paard zijn eigen weg. Mike stapt dan maar af en loopt de goede kant op. Door mijn heen en weer gemanoeuvreerd denkt mijn paard ook bekijk het maar en blijft stokstijf staan. Wel 10 minuten. Marja barst aan de telefoon in bulderend lachen uit: “ik zit op een paard en het wil niet vooruit”. Raadgevingen volgen. Uiteindelijk lost een naderende Georgiër het op. Hij roept de juiste aansporing en beweging. Ik krijg zijn rietje mee. Hilarisch. Ook Mike raakt er weer op en we gaan. We komen er, al gaat het langzaam. Niet vlotter dan lopen. Al doende leren we controle. In totaal 3 uur onderweg, van 10 tot 13 uur. Er is zelfs een horecatentje. Bij dezelfde groep Nederlanders nog meer ruiter advies. Het is nogal bewolkt, de toppen zijn niet zichtbaar. We hebben niet alleen naar de rand van de gletsjer gewandeld, maar ook nog verder en over een graad van de eindmorene de weg omlaag gezocht. Van alle volghonden bleef er 1 over. Toen die het water niet durfde oversteken toonde Mike zich een ware redder. Hond verkoos toch een nat pak. Zo vertederd vroegen we bij het tentje om een worstje voor de hond. Ze had wel een gerecht van 10 Lari. 10 Lari voor een hond!? Toen snapten we elkaar. Er kwam een stuk brood. De terugweg verliep veel beter. Het paard keurig thuisgebracht. Grazen hebben we niet meer toegestaan. Alleen als het jong wilde drinken gestopt. Op het laatst was er nog fraai zonnetje met mooi zicht. Mijn paard was volgend. Met de stal in zicht ook voorop. En ineens omhoog over een geitenpaadje. Verrassend, maar eigenlijk wel leuk, mooie foto. Bij het guesthouse terug was de eigenaar snel ter plekke. Hij nam ze hup weer mee. Wij nog een biertje aan de overkant. Naast een bakkerij. In het guesthouse zijn nu een Duitse jonge jongen en een Nederlands stel, dertigers. Chantal en Wouter uit Breda. Helaas stond ons eten om 7 uur al op tafel, niet warm dit keer. Het wordt een leuke avond met Armeense cognac. De jongen uit München had voorheen al een half jaar in Armenië verbleven en er zelfs een taalcursus gedaan. Chantal en Wouter zijn artsen. De een werkt in een vruchtbaarheidskliniek en de ander doet iets met bacteriën in een lab en is 1 dag per week het ziekenhuis in Terneuzen. Hij was in Tanzania tijdens studie, malariapreventie, Chantal in Cuba in 2007. En samen ook overal. Deze vakantie van 2 weken waren ze per huurauto in Armenië en Georgië. Morgen gaan ze zuidwaarts over een niet zo goede weg. Rien probeer de sauna nog uit. Hij is er kennelijk in slaap gevallen. Volgens Mike bleef die erg lang weg. De sauna (ook alle lampen) is permanent heet met blote elektroden. En de voordeur staat dan weer altijd open.

Rien op zijn paard

74

Aan de gletsjer

75

Onze paarden inclusief een veulen die gratis meeloopt

77

Liftend met de 4-wheel drive van Ushguli naar Koetaisi

26 september
De verbinding naar Kutaisi loopt via Mestia per gedeelde terreinauto en dan de bus. Bij het ontbijt ziet Mike dat Chantal en Wouter uiteindelijk ten oosten van Kutaisi uitkomen. Even vragen denk ik. Zouden we misschien … Ja hoor, geen probleem. Het blijkt een echte monster auto. Jeetje! Een Toyota FJ cruiser terug naar het oertype auto. Hoog op de wielen, kan over keien van 45 cm heen. Via een soort Airbnb van auto's gehuurd. Deze is van een Georgische eigenaar. 12 jaar oud. 4 liter V 8. Kost 70 euro per dag. Het schijnt dat de auto geen afgunst maar bewondering opwekt. We gaan. De afslag die het paard voor Mike nam. En al snel zijn we in de wolken, letterlijk en figuurlijk. Ook Wouter zit met een grote grijns achter het stuur. Inderdaad een beroerde weg, passend in het tv programma “De gevaarlijkste wegen”. De weg Kutaisi- Mestia schijnt daarin te zijn opgenomen, overdreven. Dan komt iemand paniekerig naar de weg gerend. Hun auto staat vast, ze zijn al uren bezig. Na een kampeerplaats komen ze niet meer weg. Het ziet er allemaal niet erg handig uit; nog niet alle hulpmiddelen zijn benut. Van duwen komt het niet. Uiteindelijk weet Wouter hen vrij eenvoudig los te trekken uit de vette klei. Fransen, 6 maanden onderweg met hun eigen 4w drive Toyota. Over de military highway uit Rusland gekomen. Die is dus open. Hoogste punt is circa 2.600 meter. Haarspeldbochten omlaag. Gele loofbossen. Grote plassen. Schuddebuiken. Letterlijk. Wat een weg.
Er wordt aan het laatste stuk weg gewerkt. Grote graafmachines en keien versperren de weg. Zien we ook hoe spectaculair die manoeuvreren. Hup omlaag, steunend op de laadschep. Uiteindelijk rijden we weer op asfalt. Wat een topervaring was dat. Wouter mist een afslag en ik zie het ook te laat. Dan maar via Kutaisi. We stoppen nog voor eten. (Forel). Topdag. En zo zijn we half 5 bij het hostel in Kutaisi. Bij Mustafa. Een Turks ingenieur in afwachting van een gasleidingproject. Heeft het hostel overgenomen. Er slapen 10 personen vannacht. Eerst lopen we wat en vinden uiteindelijk een terras aan het water. Je moet het hier wel zoeken. De stad is een mengeling van modern en strak en verlopen en achterstallig. De avond krijgt nog een vervolg op het balkon van het hostel. Daar zijn een Deen van 21 die gewoon lift naar Georgië ( in 2 weken!!) en door wil naar Tadjikistan. En dan is er een oude Belgische dame aan tafel die daar volledig bekend is en de diepte induikt. Een jonge Poolse Agneta die ook al overal is geweest. En de relaxte sfeer wordt ineens verstoord wanneer een tot dan toe stille Canadese helemaal uit haar bol gaat over Ryan Air. De fucks zijn alom. Ze draait ter plekke opnieuw door. Stoïcijns vraagt Agneta, of ze nog wel mee mocht na zoveel stampij. Ze zijn er. Geen toeristen maar reizigers.
Grappig dat in Georgië Sandra Roelofs helemaal top is. De Johan Cruijff van Georgië. Ook Saakasjvili is populair

Het berglandschap is geweldig oostelijk van Ushguli

80

De Toyota FJ cruiser waar we de rit in mee liften

81

Een Frans stel zit vast in de modder op een off-road bergpadje naar de kampeerplek waar zij vannacht hebben geslapen, 's morgens lukt het ze niet terug te komen op de weg en de Toyota FJ cruiser trekt zij met gemak uit de modder

82

Wouter, Mike, Rien en Chantal

83

Laatste dag in Koetaisi

27 september
Rond Kutaisi. Voor vertrek is daar ineens mijn vergeten kabeltje. Gênant want ik herkende de man geeneens. Hij zou midden op de dag komen. Uitgebreid zijn vrouw in het Duits bedankt. Rien gaat vandaag per minibus naar het Gelati klooster 15 km NO van Kutaisi en naar de Prometheus cave en naar Okatse canyon, . Mike heeft een rustdag. Rien beleeft nog een leuk avontuur wanner een taxi chauffeur hem mee naar huis neemt om de zelf stokerij te bekijken. Hij heeft een kelder vol met allerlei flessen zelfgestookte alcohol. Hij maakt wijn en chacha. En hij voert Rien in no time chacha en diverse wijnen.
De grot is mooi groot, maar niet echt onderscheidend. Muziek en kleur erbij. Er zijn opvallend veel Oost- Europese mensen.
Het ravijn is mooi maar dan vooral het pad tegen de rotswand. Ook hier weer geen West-Europese types. Onderweg is het lastig communiceren. De chauffeur is duidelijk pro Saakasjvili, dat wel. Al die doodgemoedereerde koeien op de weg. Dat het goed gaat.. Dan nog de Bagrati kerk in Kutaisi zelf. Prachtig in het zonnetje. Van ruïne in de loop van de vorige en deze eeuw weer opgebouwd. Maar hoe deze zo kapot gegaan is staat niet vermeld. Dan appt Michael de volgende prioriteit: het printen van de instapkaart. Dus toch! Ik vind een adresje. Het moet via de bedrijfscomputer.
Zit ik net voldaan aan de koffie met gebak, de eerste koffie van de dag, loopt daar Bernard voorbij! Mike is ook in actie om te printen. Hij vindt ons, al duurt het even. We drinken en eten gezamenlijk. Bij het drukke en dure Papavero in de tuin. 60 totaal voor 2! Dat is dus wel 20 euro. Duidelijk dat Bernard blij is met de aanspraak. Er is ook nog een brander connectie met Mike. Mike weet alles over branders. En Bernard is doende met een optimalisering van het proces in de Oostenrijkse (!) baksteenindustrie. Bernard is 2 weken in Georgië, had een auto gehuurd. Hij is ook naar dat klooster bij de Armeense grens geweest en naar Stepantsminda aan de militaire highway bij de Russische grens. Het hoogtepunt van de dag was eigenlijk de drankstokerij van de taxichauffeur thuis. En het weerzien met Bernard. Mike en ik sluiten de avond samen wat dieper kletsend af op de waranda. Er is nu verder bijna niemand. Half 1. Naar bed.