Twee weken Turkije

De rode lijn op de kaart is mijn gewandelde route

2 sep. tot 15 sep. 2009
Niet ver van Istanboel is een bosgebied, ‘zo kan ik een stedentrip combineren met een trektocht door de natuur’. Na een verblijf van twee nachten in Istanboel, ‘wat een geweldige stad is’ ga ik met het openbaar vervoer richting de Zwarte Zee. Ik kom aan in een dorpje Durusu bij het Terkos-meer. Dit is mijn vertrekpunt van een zwerftocht door de bossen. Ik doe de nodige inkopen want verwacht een aantal dagen geen winkel te passeren. Met uitgeprinte kaarten van Google Earth ga ik op weg langs de kust richting het westen. De zon straalt en het is 26°C. Ik kijk uit over de Zwarte Zee die er prachtig blauw bij ligt. Na enkele kilometers is de weg in westelijke richting gesperd. Er is een bewaakte slagboom. Ik mag niet verder. Er worden vanwege brandgevaar geen toeristen het bos binnengelaten verneem ik later mijn vakantie. Teleurgesteld probeer ik een andere weg te vinden om toch bij de stranden even verderop uit te komen. Helaas staat er een hoog hekwerk waar ik niet overheen durf te klauteren. Ik ben in een vreemd land en dan neem ik niet het risico opgepakt te worden! Ik kom terecht bij een hotel aan de Zwart Zee in het vissersdorpje Karaburun. De haven ligt vol met armzalige vissersbootjes. Ik loop via kleine straatjes richting de kliffen. Er is een uitzicht over lange stranden die tot de horizon reiken. Daar had ik mijn wandeling willen maken! Terwijl ik nieuwsgierig rondloop wordt ik achtervolgd door een man die zich in het zweet haast. Hij spreekt mij aan en vraagt in het engels waar ik naartoe ga, waarna hij mij sommeert terug te gaan. Er is aan het eind van de weg een militaire basis waar ik niet mag komen verteld de man opgewonden. Ik keer snel om en loop een zijstraatje in waarna ik weer wordt teruggeroepen; door een andere man, terwijl ik door verschillende oude vrouwen vanuit hun moestuintjes streng wordt aangekeken. Ik keer snel terug naar mijn hotel... Na twee overnachtingen vervolg ik mijn wandeltocht langs de Zwarte Zee maar nu richting het oosten, tot aan de Bosporus

Wandeling langs Zwarte Zee

Vanuit een jeugdherberg in het centrum van Istanboel reis ik met metro, tram en minibus naar Durusu. Durusu is een klein dorpje aan de Zwarte Zee. De rit per openbaar vervoer is een ware onderneming. Met de tram bereik ik een buitenwijk van Istanboel. Ik beland op een leeg paron waar de chauffeur van een grote bus mij in gebarentaal verzekerd dat ik verder richting de kust kan komen. Op goed geluk stap ik in een met mensen volgeladen minibusje welke rechtstreeks naar de Zwarte Zee rijdt. De mensen spreken geen wordt Engels, maar toch kom ik erg ver met gebarentaal. De mensen zijn erg behulpzaam

Het is mijn plan om 140 km langs de kust richting de Bulgaarse grens te wandelen. Ik moet van mijn plan afwijken wanneer ik niet doorgelaten wordt bij een slagboom. Vanwege brandgevaar mag ik niet verder en ben genoodzaakt een hotel te zoeken in het kustplaatsje Karaburun

[Klik foto voor de volgende foto]

Het kustplaatsje Karaburun

1

Het Turks ontbijt. Karaburun is een vissersplaatsje waar ik ogenschijnlijk de enige buitenlandse toerist ben. Ik blijf een dag om te genieten van de zon en het warme zeewater

2

het grove zand van de Zwarte Zee

3

De eigenaar van het hotel is woonachtig in Duitsland en spreekt Duits waardoor ik gelukkig wat aanspraak heb in dit voor mij vreemde land

4

In plaats van naar westelijke richting loop ik oostwaards richting de Bosporus

5

Ik loop via een snelweg in aanbouw, daarna door grote bossen. Mijn weg wordt bemoeilijkt door de vele mijnbouw die in het gebied plaatsvind

6

De nieuwe snelweg die noordelijk loopt en op Istanboel uitkomt

7

Het lange bospad waar ik verder wandel

8

9

Het bospad loopt dood. Er zijn vele auto’s geparkeerd, ook zijn er veel mensen aanwezig. Misschien is er een feest om het einde van de Ramadan te vieren? Wordt er een schaap geslacht? Er zijn veel mensen die erg vriendelijk zijn en mij voorzien van nieuw drinkwater. De vrouwen zitten een stukje verderop en zijn eten aan het klaarmaken

10

Hoornaar-nest (soort hele grote weps)

11

Tegen de avond verschijnen in het landschap een aantal mooie meren. Ik ben er blij mee. Het water ziet er schoon uit waardoor ik het gelukkig kan drinken

12

Er staan met regelmaat groepen bomen en dat is een geluk, daar zet ik mijn tent op, zo sta ik uit het zicht. Vlak voor de duisternis valt maak ik het avondeten klaar. ’s nachts hoor ik wilde honden blaffen

13

Na opstaan en ontbijt met koffie loop ik door dichte bossen naar Göktürk. Onderweg zie ik mensen in het bos die varens snijden. Leverd dat geld op? Wat zullen ze daar mee doen?

14

Regelmatig passeer ik groepen wilde honden die ik voorzichtig langsloop zonder foto’s te maken

15

In de bossen lopen buffels

16

De badplaats Rumelifeneri of beter bekent als Kylios')

17

De ingang van de Bosporus aan de Zwarte Zee zijde. Per boot steek ik de Bosporus over naar het plaatsje Anadolu Kavagi. Dit is een vissersdorpje waar veel rondvaardboten met toeristen aanmeren. De toeristen komen vanuit Istanboel en maken een dagtocht over de Bosporus. Ik vervolg mijn wandeling en loop de weg omhoog. De lucht begint steeds donkerder te worden en ziet er dreigend uit. Het begint te regenen en onweren. Later die avond zorgen deze buien voor een catastrofe in de buitenwijken van Istanboel. In Nederland komt dit in het nieuws omdat er véle doden vallen bij de overstromingen

18

Ik krijg een lift van een vrachtwagenchauffeur die me in de stromende regen naar het kleine plaatsje Poyrazköy Cami brengt. Het hotel daar, bestaat al lang niet meer. Hier kan ik niet overnachten! Met de bus kom ik via Istanboel(!), uiteindelijk vele uren later aan in het Plaatsje Anadolufeneri, beter bekent als Riva. Ik breng de nacht door in het Elmas Hotel. De hele nacht houden de zware onweerbuien aan en het dorpje komt helemaal blank te staan. Ik besluit mijn wandelreis te beeindigen omdat er voor de komende dagen nog meer regen is voorspeld

19

Istanboel

Het stedelijk gebied van Istanboel telt 12,5 miljoen geregistreerde inwoners, nog eens 6 miljoen mensen geven de stad aan als hun thuis

20

Eetwinkeltjes vlak aan het Taksimplein, centraal gelegen in de nieuwe binnenstad Na mijn minder geslaagde wandeling langs de Zwarte Zee, ‘welke ik vanwege stortregens moet staken’, kom ik eerder dan gepland terug in Istanboel. Ik heb nog 6 dagen en dus genoeg tijd om de stad te verkennen

21

De winkelstraat Istiklai Cadessi, ofwel de onafhankelijkheidsstraat. Dit is een twee kilometer lange, zeer drukke, maar autovrije winkelstraat in het centrum van Istanboel

22

23

Binnenplaats van de Dolmabahçe-moskee. Dit is de plaats waar handen en voeten gewassen moeten worden. De gebeden zouden zo beter tot god kunnen reiken

24

Dolmabahçe-moskee, mijn aller- eerste moskeebezoek

25

Uitgaansstraat in de nieuwe binnenstad

26

Met de ferry naar Aziatisch Istanboel. Achter gelegen de Dolmabahçe-moskee

27

Met de ferry naar Aziatisch Istanboel gelegen aan de overkant van de Bosporus

28

Sultan Ahmetmoskee of Blauwe-moskee

29

Sultan Ahmetmoskee of Blauwe-moskee

30

Binnen in de Blauwe-moskee

31

Grand Bazaar

32

De Süleymaniye-moskee steekt als een parel boven de stad uit

33

In Turkije worden maaltijden geserveerd met een bord salade

34

Midden op het Taksimplein staat dit Cumhuriyet Aniti standbeeld

35

36

Twee mannen uit Polen die de wereld rondfietsen en vanuit Istanboel verder zullen gaan naar Syrië

37

Gezellig straatje waar je uit eten kunt of een pilsje kunt komen drinken

38

Moskee

39

40

De Egyptische bazaar met zijn vele kruiden en bloemen

41

Vrachtschip op de Bosporus

42

Ik maak een dagtocht over de Bosporus en kom weer in het plaatsje Anadolu Kavagi, waar ik ook al tijdens mijn wandeltocht ben geweest

43

De Kruiden- of Egyptische bazaar met zijn vele kruiden en bloemen

44

De Kruiden- of Egyptische bazaar met zijn vele kruiden en bloemen

45

Vissers verkopen in traditionele kleding broodjes gerookte makreel

46

De Galatabrug over de Gouden Hoorn verbind de oude en de nieuwe binnenstad met elkaar. Op de brug staan tientallen vissers

47

Vismarkt

48

49

De Hagia Sophia is heden een museum maar werdt gebouwd als kathedraal van Constantinopel tijdens het Byzantijnse Rijk. Na de verovering van Istanboel door de Osmanen in 1453 werdt deze kathedraal omgebouwd tot moskee. De meeste grote moskeeën van Istanboel zijn gebouwd naar voorbeeld van de Hagia Sofia

50

De toegangspoorten van het Topkapi-paleis, gelegen naast het Gülhane Park

51

Afbeelding van de gehele Bosporus. De lengte van deze zeestraat is 32 km

52

Toegangspoort van de Grand Bazaar. De Grand Bazaar is één van de grootste overdekte markten ter wereld en heeft tussen de 250.000 en 400.000 bezoekers per dag

53

één van de vele dak-terrassen die boven de binnenstad uitsteekt. Hier kan je eten of gewoon een biertje drinken

54

Typisch Turkse thee

55

De Prinsen-eilanden

Rondgang op één van de Prinsen-eilanden met paard en wagen. Op de Prinsen-eilanden wonen de rijke inwoners van Istanboel. Vroeger woonden hier voornamelijk Joden en Grieken

56

De Prinsen-eilanden zijn een eilandengroep voor de kust van Istanboel

57

Het vervoer gaat per paard, koets of fiets want autos zijn al sinds 1928 niet toegestaan

58

59

60

Uitzicht op één van de Prinsen-eilanden. In de verte ligt het vaste land van Istanboel

61

62

In Turkije worden prullenbakken aan de rand van zee geleegd en containers vol afval in de bossen. Zo kan dit plastic makkelijk zee inwaaien om uiteindelijk te eindigen als plastic zeesoep

63

Er staan prachtige 19e eeuwse huizen

64

65

66

Terug in Istanboel. De Galatatoren uit 1348

67

Ik ga met de boot over de Zee van Marmera naar het plaatsje Çinarcik en wandel de bossen in

68

Net buiten het plaatsje Çinarcik

69

Langs de kust van Çinarcik

70

Het strand van Çinarcik

71

Laatste avond in Istanboel, mensen zitten in het Gezipark thee te drinken met een waterpijp

72

EINDE REIS Terug naar HOME